Korcula en Korta Katarina

Maandag 31 augustus

De vakantie gaat veels te snel, er zit alweer meer dan een week op. De plek op de camping is echt de mooiste ever! We staan op de rand van de rots die uitsteekt boven zee, zo’n 30 meter boven de zeespiegel. Als we ’s morgens wakker worden, kunnen we door het raam van de camper de zee zien. We hebben geprobeerd er een foto van te maken, zodat jullie het ook zouden kunnen zien, maar met geen mogelijkheid. Het licht is te fel en de camera wil het niet vastleggen. Zo zie je maar weer wat een prachtlenzen we in ons ogen hebben. We zijn weer vroeg wakker, nemen een duik in zee en ontbijten. Ik bereid me een beetje voor op het bezoek bij Korta Katarina. Ik stel me een beetje zo’n buitenlandse welgestelde meneer voor, die een aantal jaren geleden besloten heeft een wijngaard op te kopen. Te veel geld op zijn rekening heeft, een aantal medewerkers aanneemt en op zoek gaat naar een goede wijnmaker. OK, mijn fantasie slaat op hol, maar ik zal een foto maken van het huis waar de winery inzit en dan wil ik wel eens weten wat er allemaal door jullie hoofd speelt, ha! Het huis ligt zo’n 25 meter boven de zee en is gebroken wit, met een rood dak, ongelijke stenen en kleine ramen over zo’n vijf verdiepingen verdeeld. Toen we er langs fietsten gisteren, zagen we palmbomen en het hele erf ligt betegeld met platte ongelijke stenen. Er staan overal bloemen en boven het huis tegen de heuvel een wijngaard met Zinfadel. Die is al geoogst heb ik gezien. Kortom, ik ben benieuwd. Ik weet dat Ivo Zinfandel verbouwd, oftewijl Tribidrag, de Kroatische naam en de oudste naam ook. Ik wist het niet, maar Zinfandel = Primitivo = Tribidrag. Zinfandel en Primitivo hebben hun oorsprong dus gewoon in Kroatië. En nee, dat heb ik niet gehoord van één of andere producent die graag wil claimen dat Kroatië één van de oudste wijnlanden is, maar daar is gedegen onderzoek naar gedaan, met DNA gedoe en alles…. Daar heb ik mijn druivenbijbel van Jancis Robinson voor en daar valt niet over te twisten, die heeft samen met nog een stelletje wijnnerds enorm onderzoek naar wat voor druiven dan ook. Lees maar op bladzijde 1085.
Ik probeer Ivo Cibilic te vinden op internet, maar tevergeefs. Ik zal het moeten doen met een spontane ontmoeting ;-).
We wandelen rustig de kant van het enorme huis op en precies om 12 uur lopen we binnen. We zien twee jonge mannen op het terras zitten. Eén van hen komt meteen naar ons toe, geeft ons een hand en verontschuldigd zich, dat hij nog in gesprek is. Hij plant ons bij een ander tafeltje en daar zitten we dan. Ik fluister naar Martin:’ Is dat nou Ivo’? Kun je zien dat je je nooit een voorstelling van iemand moet maken, haha. Het is een jonge vent, ongeveer 1.75 lang en helemaal geen gepensioneerde reus met grijs haar! Heeft deze jonge vent zo’n huis gebouwd en hoe doet hij dat dan? Daar wil ik wel wat advies over, want dan doe ik iets helemaal verkeerd ;-).
Na tien minuten komt Ivo naar ons toe en we lopen naar binnen. We gaan in de airco proeven, heel goed! Ivo vertelt ons dat er een Amerikaanse familie geïnvesteerd heeft in dit bedrijf, dat er aan geld geen gebrek is, maar dat ze nog maar 8 jaar bezig zijn. Er kan nog veel veranderen. Op dit moment produceert het bedrijf 80.000 flessen en dat verdeeld over drie wijnen. Een witte, een Rosé en een rode. De Rosé is gemaakt van Zinfandel en Plavac Mali. Nu moet ik jullie even vermoeien met wat theorie, maar anders onthoud ik het zelf niet. Dus als ik je verveel, gewoon even doorscrollen. Grappig is dat Ivo, hij is best grappig merken we, vertelt dat de Rosé eigenlijk een soort incestwijn is, dit omdat de druiven Tribidrag(Zinfandel of Primitivo) en Plavac Mali familie zijn. Plavac Mali is namelijk een zoon of een dochter, daar wil ik vanaf zijn, van Tribidrag. Deze twee zitten dus samen in de fles. De wijn wordt in ons glas geschonken en ik ben verrast, de wijn is niet roze, maar een soort roodgoud, zoals je ze ziet in een sieraad van drie kleuren goud. Ik ruik en ben nog meer verrast, nee echt niet overdreven, ik heb zoiets nog nooit geroken, mint en aardbei tegelijk. Als ik de rosé proef, proef ik dat het een serieuze wijn is, echt niet zo’n rosé voor in het park, waar overigens niets mis mee is. Het is een potverdikkeme volwassen wijn, die heel goed samen zou gaan met gerookte zalm of de wat vettere vis. Ik moet het uitspugen, maar tis jammer.
Doorscrollen, nog steeds theorie en proefverslagen ;-)
Dan gaan we naar de witte wijn, Ivo vertelde in het begin al dat we van de rosé naar de witte wijn zouden gaan, wat ongewoon is bij een proeverij, daar proef je van wit, rosé naar rood. De witte wijn is wat rijper en voller dan de rosé, dus daardoor weer logisch. De witte wijn is gemaakt van de Posip druif. Posip Bijeli om precies te zijn. Beijeli betekent, zoals verwacht; ‘wit’. Deze druif wordt nogal eens verward met de Furmint, maar ons nerdenteam heeft ook dit onderuit geschoffeld. De Posip Bijeli is een oeroude druif die afkomstig is van het eiland Korcula en laat dan nou toevallig een eiland in Kroatië zijn. Weer een authentieke druif uit Kroatië en nog leuker, we kunnen het eiland vanaf de winery zien liggen. Ivo legt uit dat de witte wijn die hij in ons glas schenkt een 50/50 is van fermentatie in staal en sur lie in eikenhout. De kleur is goud/lichtgeel en springt zowat je glas uit. Echt ik zou er niet van staan te kijken. Het lijkt en leest misschien allemaal een beetje overdreven, maar ik kan er niets aan doen, hier werkt een behoorlijke wijnmaker. De geur van de ‘sur lie’, is subtiel aanwezig, niet te veel, de frisheid van de andere 50% neemt het lobbige wat een sur lie soms kan hebben weg. Er blijft een elegante volle wijn over, die inderdaad beter na de rosé dan voor de rosé gedronken kan worden. Omdat we vandaag maar drie wijnen gaan proeven, slik ik stiekem een slok door. Wie helpt me met investeren? ;-)…
Lees hier maar weer verder ;-)
Ivo wil ons mee naar de kelder nemen, maar voordat we daarheen gaan, schenkt hij de Plavac Mali in, de zoon/dochter van de Zinfandel/Tribidrag/Primitivo.
De wijn zit sinds 2010 onder de kurk, dus voordat we de kelder induiken, komt de wijn in ons glas en we nemen de wijn mee naar beneden. De wijn heeft behoorlijk lucht nodig, want we ruiken in het begin alleen maar leer. Martin zegt toepasselijk dat hij, wanneer hij zijn ogen dichtdoet, hij het idee heeft dat hij in een schoenmakerij staat. Na een poosje begint de wijn te veranderen, er komt meer rood fruit het glas uit. Welke kan ik niet precies thuisbrengen, in ieder geval erg rijp. In de kelder aangekomen, zie ik grote tanks met moderne technologie. Zo kan de hoed machinaal gedrukt worden, dat scheelt een hoop nachtwerk. Ik herinner me nog maar al te goed de wekker die afgaat in Canada, omdat het weer tijd was om de hoed te drukken van de Pinot Noir. Best handig dus en goed voor de nachtelijke rust van de wijnmaker of zijn/haar hulpje. Ook kun je de kracht instellen, waarmee de hoed gedrukt wordt. De ene druif is nu eenmaal gevoeliger is dan de andere. Er mag niks vernield worden tijdens het proces. Er lopen een aantal mannen in de kelder die de komst van nieuwe druiven van de wijngaard aan het voorbereiden zijn. Schoonmaken, schoonmaken, schoonmaken en nog eens schoonmaken. Hygiëne voor alles tijdens het wijnmaken. De kelder is voorzien van een drainagesysteem, wat me ook bekend voorkomt en als ik mijn ogen dicht doe, ben ik weer terug op Fort Berens. Een prachtige nieuwe kelder en Ivo vertelt dat deze kelder ook geheel is gefinancierd door de Amerikaanse familie. De familie, zo horen we, is ongeveer 10 jaar geleden gevallen voor de wijn uit Dalmatië en zo is het idee ontstaan om hier een winery te beginnen. Dat had ik niet zo begrepen. Ik dacht dat Ivo de zoon was van een wijnmaker die uitgekozen was door een Amerikaanse familie en dat deze familie geïnvesteerd had in Ivo. Dat is dus niet waar, Ivo is aangenomen om de sales te verzorgen voor de investeerdersfamilie en hij is net zo inwisselbaar als een vat uit de kelder. Zo zegt onze grappige Ivo dat tenminste. Hadden wij ons toch even een heel ander verhaal eigen gemaakt!
De rode wijn is inmiddels goed om gedronken te worden en hij smaakt prima, een mooie volle wijn met rijpe tannines. Lekker bij een stukje vlees of Presut uit Dalmatië. Korta Katarina oogst de Plavac Mali jonger dan veel andere producenten, om de frisheid te bewaren. De zuurgraad is dan nog wat hoger, de wijn zou anders te stroperig zijn. Te lomp om het maar zo uit te drukken. Dat is goed te proeven, de wijn is stevig, maar met een duidelijke frisheid waar ik persoonlijk zo van houd.
Terug in de proefruimte geeft Ivo ons advies om naar een wijnbar buiten Orebic te gaan en daar een aantal wijnen te gaan proeven. De wijnbar heeft ruime keus uit wijn van verschillende producenten. Er zijn in de regio zoveel wijnmakers, dat het geen doen is om daar een keus uit te maken. Hij adviseert een aantal wijnmakers die ik gretig opschrijf. De rosé en de rode wijn krijg ik mee als sample en we besluiten de witte wijn te kopen voor in ons koelkastje van de camper. Die komt nog wel aan de beurt deze vakantie. De witte wijn krijgen we niet mee als sample, omdat deze niet meer voor de export beschikbaar is. Het is de wijn uit 2013 en is bijna op. In 2014 heeft Korta Katarina geen enkele kilo geoogst, omdat de kwaliteit niet goed genoeg was. Geen Posip 2014 hier dus. 2014 was voor de Posip een erg slecht jaar, teveel regen, te weinig zon. 2015 beloofd een ontzettend goed jaar te worden, dus we hopen maar dat de schade een beetje ingehaald kan worden. Ik ben benieuwd.
Terug bij de camper besluiten we naar Korcula te gaan, we hebben een restaurant gevonden in de Lonely Planet van Maartje (bedankt). LD heet het restaurant. Er staat dat er veel lokale wijnen per glas geschonken worden en dat het eten van goede kwaliteit is. Ook is het eiland er eentje met een rijke geschiedenis, dus hup hup, met de fiets naar de ferry. Er is een auto veerboot en er zijn een aantal particulieren die met bootjes naar de overkant varen. Met fiets en al kunnen we op een klein bootje, wat natuurlijk veel leuker is als op zo’n grote veerboot. We moeten in de avond wel terug met de grote veerboot, omdat de kleintjes maar tot half negen varen. Op het eiland is veel te zien, het stadje is super oud en heeft van die hele kleine smalle steegjes. Er zijn een aantal kerken en leuke winkeltjes. We lopen eerst naar LD om te reserveren en dat is een goed idee, want we hebben het laatste tafeltje aan de zee.
We slenteren lekker door het kleine stadje, het is druk met toeristen, maar super gezellig. De stad is helemaal ommuurt en langs de muur zijn terrassen, waar je prachtig zicht hebt op de zee met alle boten die er varen.
Om zeven uur gaan we aan tafel, we nemen het chefsmenu en ook het arrangement met wijn erbij. Ik ga nu niet alle gerechten en wijn omschrijven, want dat is echt teveel van het goede, maar geloof mij; als je nog eens op Korcula bent in Korcula stad en je houdt van lekker eten en lekkere wijn, ga er heen! LD, onthoud dat maar...Het is niet eens ontzettend duur.
We moeten om tien uur bij de ferry zijn, drie kilometer buiten de stad, dus we pakken de fiets. We moeten twee keer de weg vragen, de een zegt zes kilometer, de andere drie. Uiteindelijk blijkt het maar een kippenstukje en we vragen ons af wie hier de kilometers heeft uitgevonden. We varen terug op de grote veerboot en hebben een adembenemend uitzicht over zee met de nog bijna volle maan. Het was een prachtige dag. Morgen gaan we lekker rustig aan doen en we gaan in de middag naar de wijnbar Peninsula.